ESEF

 

ESEF

Kayboldu gemi,
Yandı cümle liman…
Ne gölgeden eser kaldı
Ne harabeden hayatta kalan…

Endam, çelişkiler sarmalı
En yüce pâye, koca bir yalan…
Anlam, kaybetti anlamını
Kalmadı pınardan hayatlar bulan…

Gövdesi çürümüş çınarın,
Gölgesi, olmuş zehirli bir yılan!
Ne hazin, hüsrana şehadet
Ne hazin, olup biten ve var olan!

Öfkeye aranır binlerce bahane
Ve beklenir insanlardan hüsnüzan…
Kalmayınca insaf, köhne sinede
Kolaydır olmak; Farisî Hürmüzan! 

Silsileye benden, yekpâre bir sitem!
Olacağım elbet, durmadan saydıran…
Kalmayıncaya dek zâhidlerinden(!)
Küçük dağlara bakıp “ben” diye haykıran!

Bir esef ki, hicranlara denk
Bir coğrafya ki, vicdanlara ziyan!
Kim ise ahlâktan en çok bahseden
O olmuş, ahlâkta şirazesi kayan! 

Mücellâ’dan beri derin bir sükût;
Bir miras bu, gönlüme şubattan kalan!
Dönmedi, Sahib-i Şan'la giden umut
Söyleyin, yok mu ukbâdan bir haber alan? 

Mazharî