İNSAN

İNSAN (7 Eylül 2018)

Yıldız, 

          Kayar...

Güneş,

          Batar...

İnsan,

         Satar...

İnsan, 

     İnsanı 

             Satar...

Öyle bir ihanettir ki bu,

            Tüm varlığı yakıp, 

                                  Yıkar...

İnsan,

         Bakar...

Vefayı alır ayaklarının altına,

         Bütün iyilikleri bir çırpıda, 

                                            Siler,

                                             Atar...

İnsan,

         Yakar...

Üzerine titrediği o eşsiz anıların yüzüne,

      Hasret adlı dev kapıyı ansızın çarpıp,

                                                        Çıkar...

                             

İnsan,

         Bıkar...

Usanır, gereksizlerin gereksiz sözlerinden,

           Keskin bakışlı gözleriyle süzer etrafı,

                                                     Gülümser,

                                                          Susar...

İnsan,

         Batar...

Dibini hiç göremeyeceği bir okyanusun,

                 O şaibeli çağrısına kulak verir,

                                  Hiç batmadığı kadar,

                                                          Batar...

İnsan,

         Kaçar...

Yüzleşmeye korktuğu geçmişini unutmak için,

           Kenarına gelir bir uçurumun, 

                         Aşağıya bakıp kendini,

                                     Hiç çekinmeden,

                                                           Atar...

İnsan,

        Yutar...

Sinesine çektiği acıların,

                Ağır yükü altında 

                      Sabahları düşleyerek

                                                     Yatar...

İnsan,

        Tutar...

Tutulması imkânsız görülen günahkâr elleri,

                                        Hasret kaldığı 

             Bir tutam samimiyet karşılığında,

                              Hiç bırakmamak üzere,

                                                            Tutar...

İnsan,

        Dalar...

Aklına gelir aklından çıkarmak istediği anılar,

                                                      Yutkunur,

         Üzerinde neşeyle uçuşan kuşlara dalıp

                                              Sessizce, ağlar...         

                 

İnsan,

        Kanar...

Bir 'yüze' vurulur, varlığı gerçek olmayan,

                      Farkında olmaz aldandığının.

        Küçücük umudunu koskoca bir yalana,

                                           Hiç korkmadan,     

                                                          Bağlar...

İnsan,

         Kızar...

Yaptıklarına, 

      Yapamadıklarına, 

           Yapmak istediklerine...

         Bir anaforun içinden sızar,

           Mevcut düzene başkaldırır,

                                             İster ve 

                                                Her şeyi

                                                       Bozar...

İnsan,

       Şaşar...

Umarsız bir bakış atar,

              Etrafta olup bitenlere...

                             Anlam veremez

                                      Ama yine de

                                                       Yaşar...

İnsan,

        Yazar...

Doldurur kalemine kanlı mürekkebi,

                            Derin bir nefes alır

                 Ve tüm insanlığın mezarını

                                                   Bir bir,

                                                      Kazar...

Mazharî